Een podcast aan en trappen maar. Terwijl ik van Hattem naar Wijhe fiets luister ik naar de podcast De Idee, met dit keer het onderwerp burn-out. Interessant. Zelf ervaar ik, juist nu in corona tijd, maar wat weinig stress, maar dat maakt het onderwerp niet minder boeiend. Al gauw ben ik gegrepen. Helemaal wanneer journaliste Sarah Haaij aan het woord is. Zij schreef in 2016 een artikel voor de Correspondent over een burn-out. Geen burn-out van haarzelf of iemand anders, maar over dat van een eiland. Een eiland dat was opgebrand. Waar de interviewer enigszins verbaast is over het hoe, wat en waarom en het maar moeilijk te vatten vindt, klinkt het mij juist meer dan logisch in de oren. Dat in tijden van klimaatverandering deze link niet vaker is en wordt gelegd verbaast mij dan weer wel. Even in het kort: Haaij schrijft over het Thaise eiland Koh Tachai dat jarenlang dagelijks duizenden toeristen ontving, maar slechts enkele tientallen mensen per dag aankon. Het eiland moest steeds meer en vaker op haar tenen lopen.
,,Uitgeput, verbleekt, opgebruikt, dat was ik. Volledig overspannen. Als de zon ‘s morgens opkwam, dacht ik maar één ding: laat me, ik ben er niet. Het vooruitzicht dat ik me die dag weer van mijn beste, ongerepte, bountykant moest laten zien, bezorgde me al hartkloppingen. Weer een tropendag waarop de ankers achteloos in me worden gekliefd; een duizend paar voeten over me heen banjert. Ik wilde mijn ogen dichtdoen en in zee wegzinken,” zo begint haar verhaal. Direct zie ik het voor me en moet ik denken aan nog 101 plekken die zich hetzelfde moeten voelen als Koh Tachai. Echter hebben die plekken nog geen diagnose gekregen. En als er symptomen zijn wordt er enkel een paracetamol voorgeschreven. In 2016 besloot de Thaise regering om het eiland tijdelijk te sluiten voor toeristen. Het moest voor onbepaalde tijd op vakantie. Hoe heeft het zo ver kunnen komen vraagt de interviewer? Gaf het eiland dan geen signalen af? Haaij legt uit dat die signalen er zeker waren, maar net als bij mensen met een burn-out, worden die signalen te lang genegeerd. Het koraal stierf steeds verder af, er spoelden dieren met een maag vol plastic aan en de biodiversiteit daalde. Terwijl ik aandachtig luister, trap ik vrolijk door de prachtige uiterwaarden, hoor ik de grutto’s door mijn oordoppen heen en waait de wind flink door mijn haren. Plots leg ik dan de link met het huidige corona virus. Neigt Moeder Natuur een burn-out te krijgen? Is deze epidemie een laatste noodkreet? Als smeltende poolkappen, oplopende temperaturen, droogte, overstromingen en andere natuurrampen niet serieus genomen worden, dan maar de hele wereld op slot. En groot gelijk heeft ze. Al een veel te lange tijd doen wij haar meer kwaad dan goed. We vliegen van hot naar her, pakken voor ieder wissewasje de auto en bestellen voor enkele euro’s gadgets uit China. We verlangen altijd naar meer en beter, maar niet van het juiste. We willen meer spullen, meer geld en meer macht. Dat deze zaken niet hand in hand gaan met het milieu, de gezondheid van Moeder Natuur, lijken vele niet écht te boeien. Ja als puntje bij paaltje komt zijn we heel even gefocust, maar zodra we weer de kans krijgen om ons gedrag te verbeteren slaan we telkens finaal de plank mis. Schiphol moet groeien. Airport Lelystad moet open. We moeten met zijn allen middels een raket naar Mars of de maan kunnen. Men moet op vakantie. En dit alles graag zo snel mogelijk. Vandaag nog als het even kan. De vraag luidt nu enkel: hoeveel stress kan onze aarde nog aan? Mij lijkt het niet meer dan eerlijk om nu eindelijk iets terug te doen. Na alles wat zij voor ons heeft gedaan en nog steeds iedere dag opnieuw doet. Al jaren danst ze als een ballerina op het puntje van haar tenen, maar met gigantische spierpijn in haar benen. Er komt een dag dat ze omvalt. Er komt een dag dat de prestatiedruk haar te groot wordt. En dan…dan valt ze om en moet ze voor onbepaalde tijd met vakantie. Uiteraard zonder ons.