Al wekenlang sla ik ‘s ochtends de krant open en blijf ik me verbazen, ondanks de vele follow-ups, over hetgeen dat er geschreven wordt. De stikstofkwestie, de brexit, Syrie, en sinds afgelopen week heeft ook het gezin uit Ruinerwold een hoofdrol. We lijken er niet uit te komen, op geen enkel vlak. Wanneer er gezegd wordt dat er een overeenstemming is bereikt, heeft het volgende probleem zich al aangediend. De leraren hebben het demonstratiestokje overgedragen aan de boeren, en nu is het de beurt aan het zorgpersoneel. Ondertussen loopt het kabinet achter de feiten aan, want duidelijkheid krijgt niemand. Het enige waar de sectoren om vragen is het normaal kunnen uitoefenen van hun beroep. Hun steentje te kunnen bijdragen aan deze maatschappij. Een edelsteentje wel te verstaan, want hun rol is van onschatbare waarde. Toch ziet de overheid niet in dat juist deze kwesties snel en adequaat opgelost moeten worden, en dan wel zo dat het besluit een keer niet gunstig uitpakt voor een politieke partij in het bijzonder. Laat het uitgangspunt de leefbaarheid van de boer, de leraar, de verpleegster en de gewone man zijn, en niet een zo sterk mogelijke marketingcampagne van een partij. Leugens hebben korte benen, zo blijkt ook nu weer. Loyaliteit en het dienen van de maatschappij zouden bovenaan ieder standpuntenlijstje moeten staan, en ook écht nageleefd moeten worden. Alleen vanuit die basis, die nu aan alle kanten ontbreekt, kan er pas worden gesproken over een eventuele reductie van stikstof. Sorry EU, maar Nederland is nog niet klaar voor het klimaatakkoord. Eerst leren lopen, dan pas rennen.