Het is meer dan zes maanden geleden dat ik hier iets schreef. Dat ik iets met jullie deelde. Een maatschappelijke kwestie aan de kaak stelde. Schreef over een onderwerp waarvan ik vond dat het meer aandacht verdiende. Toen de wereld net op slot ging, dacht ik heel even dat ik een mening moest hebben. Dat ik moest schrijven over dat wat er allemaal gebeurde. Dat ik de wereld op mijn manier een stukje bewuster moest maken. Maar dat duurde maar even. Mijn vlotte pen was plots niet meer zo snel en gevat. Al weken waag ik een poging, starend uit het raam, op precies hetzelfde plekje aan de keukentafel, met precies hetzelfde ontbijt als gisteren, eergisteren en de dagen daarvoor. Ik ben stil geworden. Zo stil, dat het me soms aanvliegt. Waarom wil het allemaal niet stromen? Ik probeer tot mezelf te komen, maar het lukt niet. Ik voel heimwee naar huis. En dat terwijl ik gewoon thuis ben. Heimwee naar mezelf, mijn oude ik. Maar ik ben er toch gewoon?
“I wish someone would have told me that this life is ours to choose. No one's sending you the keys or a book with all the rules”, klinkt het door de radio. Een nummer van Pink. Niet per se mijn muziek smaak, maar deze tekst; het raakt me. Ik draai de volume knop nog iets op en luister verder.
“You throw your head back, and you spit in the wind
Let the walls crack, 'cause it lets the light in
Let 'em drag you through hell
They can't tell you to change who you are
That's all I know so far
And when the storm's out, you run in the rain
Put your sword down, dive right into the pain
Stay unfiltered and loud, you'll be proud of that skin full of scars
That's all I know so far.”
Het doet me denken aan afgelopen jaar. Een jaar waarin er van alles is gebeurd. Van een breakup en een verhuizing tot een nieuwe job en een wereld die op slot ging. Als ik wist wat me te wachten stond had ik het misschien nooit allemaal tegelijk gedaan. Zulke dingen gebeuren, maar pas achteraf kun je daar iets zinnigs over zeggen. Was het een goede zet of niet? Hoe het ook zij, we kunnen de tijd niet terugdraaien. Gelukkig ook maar, want is verandering niet juist wat ons sterker maakt, ons doet ontwikkelen op verschillende vlakken? Of het nu gaat om een relatie die over is of een wereld die op zijn kop staat door een virus, uiteindelijk gaat het om hoe we er mee om gaan. Wat doen we met die verandering?
We willen allemaal terug naar huis, maar niemand weet de weg, zo lijkt het. Hugo de Jonge? Mark Rutte? Zelfs zij zijn het spoor bijster. Letterlijk ook, want van die corona routekaart wijken we al maanden af. Toch maken we er het beste van, ieder op zijn eigen manier. Alles is constant in verandering. Dat is de aard van het leven. Maar wat als je die verandering ook echt te lijf moet gaan? Moet doorstaan, moet leven? Dat vinden we dus blijkbaar best wel moeilijk. Terwijl het buiten stormt en regent, ik weer aan diezelfde keukentafel een poging waag, speelt het nummer van Pink weer af. Toeval? Nee, niet echt. Die had ik natuurlijk geshazamd en opgeslagen op Spotify. Zo werkt dat tegenwoordig. Hoe dan ook, het doet iets met me. Plots gebeurt er iets diep van binnen. Tussen alle onzekerheid, groot en klein, ontwaakt er een piep klein verlangen. Heel even lukt het me om al die mitsen en maren de mond te snoeren, mijn zorgen los te laten. Kom maar leven, laat je maar aan me zien. Neem me maar mee. Het heeft nog lang geen naam, geen vorm. Maar het gaat over iets van meer verbinding, grond onder je voeten. Je bent niet alleen. Nooit. Er is altijd licht dat gloort. Hoop. En intussen blijf ik zoeken. Op zoek naar dat waar ik dan ook maar naar op zoek mag zijn. Ik weet het niet. En dat is eigenlijk helemaal oke. That's all I know so far.
コメント