Ik wilde eigenlijk een ode brengen aan de huismoeders (en vaders), want het goed opvoeden van je kind(eren), met liefde zorgen voor een familie en alles wat daarbij komt kijken is een topbaan op zich. Al gauw kwam ik uit bij emancipatie. Voor ik het wist had ik een aardig stuk over dit onderwerp op papier staan. We moeten het wellicht eerst alleen over dit onderwerp hebben voor ik die ode kan brengen.
Vrouwenemancipatie is een woord dat meer dan goed past in deze tijd. Het recht van de mens ligt onder de loep. Naast racisme speelt ook altijd nog de positie van de vrouw een prominente rol in het politieke en maatschappelijke debat. Meer vrouwen moeten topfuncties vervullen. De diversiteit binnen het bedrijfsleven moet beter. Een ontwikkeling waar ik het over het algemeen mee eens ben. Toch knaagt er ook een duidelijke keerzijde aan.
Die keerzijde gaat vooral over het nog beter moeten presteren. Waarom tellen wij vrouwen pas écht mee wanneer we vaker en in grotere groepen belangrijke functies binnen de politiek, de wetenschap of het bedrijfsleven vertegenwoordigen? Waar we enerzijds strijden om volledige gelijkheid tussen zwarte en witte mensen (werkend of niet), wordt de ongelijkheid tussen vrouwen op deze manier alleen maar groter. Hoe meer er wordt benadrukt hoe belangrijk en bijzonder het is dat bijvoorbeeld een Sigrid Kaag de eerste vrouwelijke minister van Nederland wordt, des te minder gewaardeerd ik me voel als ‘gewone’ vrouw zijnde. En dat terwijl ik 101 andere belangrijkere functies kan bedenken die al worden vervuld door vrouwen. Om maar even een voorbeeld te geven: de zorg. Dat we écht niet zonder deze branche kunnen hoef ik in tijden van corona niet uit te leggen. In 2018 was meer dan 80 procent van de werkenden in de zorg vrouw. Andere beroepen met meer dan 70 procent vrouwen zijn maatschappelijk werker, psycholoog en socioloog, en fysiotherapeut. Iets waar we heel trots op kunnen en mogen zijn lijkt mij. We hebben het hier niet over putjesscheppers? Dit zijn stuk voor stuk banen die vragen om goed geschoolde mensen. En al zouden het wél putjesscheppers zijn, dan nog moeten we ze omarmen en prijzen voor dat wat ze doen. Toch is het niet goed genoeg. In plaats van te kijken naar alles wat we wel kunnen, mogen en doen blijven we streven naar die top. We blijven telkens zeggen dat de positie van de vrouw zoals 'ie nu is, niet goed genoeg is.
Telkens wanneer het op televisie, op de radio of in een podcast over dit onderwerp gaat bekruipt mij een klein onzeker gevoel. Ik heb niet de ambitie en wellicht ook niet het kunnen om de top te bereiken, althans niet die top. Voor een flinke klim op mijn racefiets richting het puntje van de berg ben ik dan wel weer te porren;). Maar dat is een ander verhaal. Toen ik een jaar of 18 was had ik die drang wel. Het leek het me geweldig om Eva Jinek ooit op te volgen. Ik keek op naar haar talenten en alles wat ze al had bereikt. Ondanks het feit dat ik haar nog altijd een geweldige journalist en presentatrice vind, hoef ik - nu ruim 5 jaar later - niet per se meer in haar voetsporen te treden.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat het leven niet om werk of het maken van carrière draait. Het gaat er niet om wat je wel of niet bereikt hebt, maar om of je wel of niet dat kan doen waar je blij van wordt. Het gaat er om of je een goed leven kan leiden zonder armoede, onderdrukking, geweld of misbruik. Ware emancipatie zou naar mijn idee dan ook moeten inhouden dat een ieder, man of vrouw, kan doen of laten wat hij of zij wil. En niet een leefwijze opgedrongen krijgt door een bepaalde groep die hun eigen prestaties en ambities als maatstaaf zien. Hoe gelijker wij willen zijn aan de man, des te meer kracht we als vrouw zijnde verliezen.
Lonen, kansen en aanzien moeten niet afhangen van geslacht, maar van kennis en kunde die bij een bepaalde functie horen. Of die kwaliteiten nu vervuld worden door een man of vrouw zou niet uit moeten maken. Het zou voor zich moeten spreken dat beiden een gelijk salaris ontvangen. Dat dat niet het geval is ligt naar mijn idee niet aan het feit dat er te weinig vrouwen zich aan de 'top' bevinden, maar aan het feit dat het geoorloofd is. Dat bedrijven in de mogelijkheid zijn dit te doen, is een probleem dat bij de regering ligt. Zolang de werkgever er op moet toezien dat gelijke arbeid gelijk dient te worden beloond, zal het kapitalisme in veel gevallen de toon uitmaken. Ofwel; kan er minder voor iemand worden betaald (denk naast geslacht ook aan ras, nationaliteit, arbeidsduur of duur van de arbeidsovereenkomst etc.), laat de wet het toe? Dan zal een groot deel van alle ondernemers , ceo's en andere die de winst opstrijken, daar gebruik van maken.
Kortom; we moeten blijven strijden voor gelijke beloning, maar we moeten stoppen met strijden voor beter, slimmer en succesvoller. De vrouw is van nature onwijs krachtig en bijzonder. Ze is in staat iedere (top)positie te vervullen, maar dat betekent niet dat we dat -net als ieder ander - ook moeten.
Een verschil bestaat om niet veranderd te worden. Alleen dan kan het verschil maken.
Bron foto: InHersight.com