Afgelopen week zat ik bij mijn kapper in de stoel en luisterde ik ongegeneerd het gesprek naast me af. Lucia, de eigenaresse van een pizzeria een paar dorpen verderop, werd even bijgepunt. Een echte Italiaanse. In gebrekkig Nederlands, maar met een mooi accent en vol temperament vertelde ze de kapster over haar weekend. Lucia was met haar gezin op bezoek geweest bij haar familie. De kapster doet ondertussen haar uiterste best om zich én te focussen op haar zwarte krullen en te begrijpen wat ze zegt. ,,Wat fijn dat je familie ook in Nederland woont", antwoordt de kapster. ,,Nee we waren in Italië", zegt Lucia. Ze praten verder over familie, pasta’s, pizza’s en het weer. Ik verlies mijn aandacht en duik weer met mijn neus in de Story. Na enkele minuten vang ik het gesprek weer op. Lucia vertelt de kapster dat het prima te doen is om haar familie te bezoeken.,,Het is twee uurtjes vliegen en een ticket kost maar een paar euro", aldus Lucia. ,,Een paar euro?", vraagt de kapster verbaasd. Nog een tikje verbaasder en luider herhaal ik die zin hardop. Dat vliegen niet duur hoeft te zijn is niets nieuws, maar een paar euro? ,,Soms is het 5 euro per persoon, en soms het dubbelde", zegt Lucia alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ,,Een kaartje met de bus naar Didam is nog duurder", grapt de kapster er achteraan. Enige vorm van schaamte of absurditeit is er bij beiden niet te bekennen. Sterker nog, het gesprek gaat al gauw verder over hoe fijn het is dat die vliegtickets zo goedkoop zijn. ,,Afgelopen zomer vlogen mijn vriend en ik voor €40 euro naar Kroatië. Ook geen geld he?" Ik hou me gedeisd, en duik gauw weer de roddels in. In dit gesprek kan ik me niet mengen. Althans niet bij de kapper. Niet op dit moment. Toch ben ik wel heel benieuwd of zij het nieuws volgen? Of zij enig besef hebben van hoe belachelijk het is dat je voor een paar euro of enkele tientjes Europa rond vliegt. In tijden van het klimaatakkoord moeten we niet om dit soort kwesties lachen, maar onszelf flink achter de oren krabben. Terwijl de overbuurman in de straat overweegt om op een elektrische bladblazer over te stappen, omdat die toch net iets minder belastend is voor het milieu, vliegt Lucia zonder enige gêne vier, vijf, zes keer per jaar met haar gezin voor 5 euro per persoon naar Italië op en neer. Ik zeg niet dat we massaal thuis moeten blijven, of de ogen uit onze kop moeten schamen wanneer we het vliegtuig in stappen, maar doen alsof onze neus bloedt? Die tijden zijn voorbij. Uiteraard moet de overheid hierin het voortouw nemen. Er moeten keuzes worden gemaakt. Eerlijke keuzes wel te verstaan. Zolang een Ryanair zich als een kip zonder kop voor bodemprijzen door het luchtruim kan verplaatsen, vind ik dat het kabinet moet zwijgen over een PFAS wetgeving, veestapel verkleining, of het aanpassen van een maximum snelheid.
*Lucia heeft in werkelijkheid een andere naam.